Het weer, donatie, Koningsdag, auto-ongeluk, stage

Hallo allemaal,

Hier weer een reisverslag uit het momenteel natte Paramaribo. Sinds enkele weken is hier de grote regentijd ingegaan die ongeveer van eind april tot half augustus duurt. Het is een periode waarin nagenoeg elke dag regen valt die soms hele dagen of langer kan aanhouden. De zand- en bauxiet wegen worden slecht berijdbaar en gedeelten van Paramaribo en het binnenland komen onder water te staan. Dit hebben wij al enkele dagen meegemaakt. Zo bizar om dit steeds weer te zien. De wegen zijn niet meer zichtbaar en het lijkt net of dat je door een sloot of rivier rijdt. Aan de ene kant heeft het wel wat, maar aan de andere kant is het ook erg vervelend. Fietsen is geen optie meer, dus je moet het met een taxi doen (als ze rijden). Eén dag had het zoveel geregend dat bijna heel de dag geen enkele taxicentrale bereikbaar was. Die dag hadden wij net onze presentatie van ons onderzoek op stage waarbij iedereen aanwezig zou zijn. Dit kon dus helaas niet meer doorgaan. Van andere stagiaires (Pabo) kregen wij te horen dat zij niet naar stage konden omdat alle lokalen blank stonden. En dan ga je je realiseren hoe het voor de bewoners moet zijn. In de straten die het meest onderwater staan, staan de meest oudste huizen. Je kunt het eigenlijk geen huizen meer noemen, eerder houten krotten. Deze huizen staan allemaal onder water en er is geen grassprietje om het huis meer te bekennen. Wat moet dat erg zijn, wetende dat je huis ooit een keer uit elkaar kan vallen. Het is zo erg om te zien hoeveel mensen hier in armoede leven. Ook lopen hier onwijs veel daklozen rond die vaak slecht te been zijn. Wat hebben wij het als stagiaires, op dit moment zonder inkomen, dan goed.

Soms zou je hier alle mensen iets willen geven, maar helaas is dit niet mogelijk. Gelukkig hebben wij al wel veel mensen/kinderen blij kunnen maken met het geld dat wij opgehaald hebben. Misschien hebben vele van jullie dit kunnen zien op facebook, maar ik zal het in het kort vertellen. Zoals in een eerdere blog aangegeven zijn we met de kinderen van kindertehuis Samuel naar White Beach geweest. Hier hebben zij heerlijk in het water en met het zand kunnen spelen. Op dinsdag 26 april hebben wij op onze andere stageplaats de kinderen blij gemaakt met buitenspeelgoed. Er was geen buitenspeelgoed voor de kinderen aanwezig terwijl zij zo graag buiten spelen. De kinderen en het personeel waren dus erg verrast. Wat een blije gezichten en leuke reacties. Op woensdag 27 april zijn we naar de Jules Fernandes school gegaan en hebben wij ongeveer 75 leerlingen blij gemaakt met een tasje vol schoolspullen, snoep en speelgoed. Eerst een leuk gesprek gehad met de directrice van deze school. Hierna zijn we met haar alle klassen rondgegaan om elk kind een tasje te geven. In elke klas maakte we een praatje met de groepsleerkracht en mochten we uiteindelijk de tasjes uitdelen. De kinderen waren er erg stil van. Het is tevens een basisschool voor leerlingen die moeilijk leren en voor leerlingen met gedragsproblemen. Tot slot hebben we in de pauze met enkele leerkrachten en leerlingen gesproken. De koekjes en de toetertjes kwamen gelijk tevoorschijn. Voor vertrek naar Nederland zullen wij nog een basisschool bezoeken om de overige 100 tasjes aan te geven en het overige geld zullen wij aan een goed doel besteden. Hier zijn we nog over in gesprek met een Nederlandse mevrouw die in Suriname woont.

Verder hebben wij op dinsdag 26 april Koningsnacht gevierd in onze favoriete tent. Op koningsdag zelf (27 april) hebben wij niets gedaan omdat er op 30 april hier in Suriname nog steeds Koninginnedag gevierd wordt. Ze noemen het alleen geen Koninginnedag, want het feest dat wij bezocht hebben heette: Kingsland, ‘Amazon edition’. Het was een gezellig feestje met (natuurlijk) bijna alleen maar Nederlanders. De avond werd alleen anders afgesloten dan gepland. Met vier meiden pakten wij een taxi om naar een andere tent te gaan, alleen kwamen wij niet ver. Op een voorrangsweg kwam er een auto van rechts die onze taxi op het laatste moment pas zag. Beide auto’s reden best hard waardoor remmen weinig zin meer had. We zijn met de voorkant van de auto op de andere auto ingereden. Na de klap zaten wij als dode mussen in de auto van de schrik. Gelukkig viel alles erg mee, alleen wat last van onze nek en ik van mijn knieën. We hebben opnieuw een taxi moeten bellen omdat de politie maar niet kwam. De taxichauffeur zou het verder met de politie afhandelen. Gelukkig zijn we erg goed vanaf gekomen, alleen de schrik blijft. Elke keer wanneer ik in een taxi zit ben ik erg alert en kan ik schrikken wanneer de taxichauffeur moet remmen. Ze rijden hier namelijk echt als gekken rond!

Tot slot heb ik deze week op beide stageplaatsen afscheid genomen. Een gek idee dat het er nu allemaal op zit en dat wij de kinderen en begeleiders misschien nooit meer zullen zien. We hebben leuke contacten opgebouwd, zeker met de begeleiders waar we hopelijk contact mee zullen houden. Ik heb op beide stageplaatsen veel kunnen zien en doen. Aan de ene kant vind ik het heel jammer dat mijn stagetijd er nu op zit, maar aan de andere kant is het ook goed geweest zo. Nog even twee weken genieten van het mooie land en de laatste dingen doen die nog op ons lijstje staan. We zullen sowieso nog een paar dagen op trip gaan, deelnemen aan een quad tour, naar de Vlindertuin, ons laten masseren en wie weet wat de rest van de dagen ons brengt. Ik hoop dat het weer een beetje meezit zodat ik ook nog wat kan bijbruinen, want helaas is het bruin er grotendeels af. Voor vertrek zullen jullie nog een blog van mij lezen en dan is het avontuur alweer voorbij. Een ding weet ik wel; of ik ga volgend jaar terug naar Suriname of ik ga na mijn studie reizen. Het is zo fantastisch wat je allemaal mee kan maken en deze reis heeft mij in deze drie maanden echt een ander mens gemaakt. Misschien een hoop euro’s armer, maar zeker een onvergetelijke ervaring rijker. Voor nu kan ik zeggen: ‘mi abi ala sani’! Ik heb een mooi leven, lieve familie en vrienden, een dak boven mijn hoofd en straks een fantastische reis achter de rug. Hoeveel mensen (hier in Suriname) zullen hiervoor tekenen?!

Tot snel lieve mensen!

Liefs Lieke

Mi abi ala sani (mie abbie alla sannie) = ik heb alles